Skip to main content

ฉัน ในวันที่สมองไร้ประสิทธิภาพ

หลายวันมานี้เป็นวันที่ทำอะไรไม่ได้เลย รู้สึกเหนื่อยหน่ายและเนือยไปทุกอย่าง เป็นช่วงเวลาที่ไม่ productive ไม่ effective อะไรทั้งสิ้น ทำงานได้ไม่ตรงกับเป้าหมายที่ตั้งไว้ ไม่มีพลัง แถมยังรู้สึกไม่สบายตัวอีก ปวดตา (อันนี้คงมาจากไม่ทำงานแต่ยังเล่นเกม ดูหนัง) ปวดหลัง (ก็คงมาจากการนั่งดูหนังและเล่นเกม) ปวดไหล่ (จากการแบกกระเป๋า) แต่ก็ไม่รู้จะจัดการยังไงกับชีวิต หรืออาจจะขี้เกียจเกินกว่าจะจัดการก็ได้

อยากออกไปเที่ยว ไปเดินเล่น ดูถนนหนทางต่าง ๆ แต่ก็อ้างว่าต้องทำงาน (แต่จริง ๆ ก็ไม่ทำ) อ้างว่าอากาศไม่ดี ฝนตก สุดท้ายก็ได้แต่นั่งจ้องมองหน้าจอคอมพ์เหมือนเคย ตกเย็น ปิดคอมพ์ กลับบ้าน ไม่ได้งานการอะไรเหมือนเคย

ช่วงนี้เหมือนมีอะไรในสมองเยอะ ถึงจะไม่ทำงาน แต่ก็ดูหนังไปหลายเรื่อง ตามหาร้านโกโก้อร่อย ๆ ได้อ่านเรื่องราว ความคิดเห็นของคนต่าง ๆ แล้วก็รู้สึกว่ามีเรื่องที่อยากเขียน อยากบันทึก หรือแสดงความคิดเห็น แต่พอเอาจริง ๆ แล้วก็ไม่รู้จะเขียนอะไร หรือเขียนเรื่องเหล่านั้นออกมายังไง 

หลังจากอึดอัดมาหลายวัน คิดว่าวันนี้อยากจะลองเขียนอะไรออกมาหน่อย อาจจะเป็นแค่การบ่น หรือพูดเรื่องไร้สาระจับประเด็นไม่ได้ ใช้คำฟุ่มเฟือยทั่วไป แต่ก็เหมือนได้ระบายอะไรออกมาจากหัวบ้าง ไม่ใช่แค่เรื่องมีสาระที่ต้องการการบันทึก บางทีเรื่องไร้สาระก็ต้องการการบันทึกไว้เหมือนกันว่าคนเราสามารถไร้สาระได้ขนาดไหน

เอาเป็นว่าจะรวมทุกอย่างที่ผ่านหูผ่านตามาตลอด 2-3 วันนี้เอาไว้ เผื่อคราวหน้าจะเอาไปแตกประเด็นเขียนอะไรได้บ้าง

- ดูหนังของ นิโคลัส สปาร์ก ไป 3-4 เรื่องหรืออาจจะมากกว่านั้น เท่าที่มีใน Netflix อันนี้จริง ๆ ก็อยากเขียน แต่ตอนนี้นึกอะไรไม่ออก
- ตามหาร้านโกโก้ที่ตรงใจ และลองกินไป 4-5 ร้าน เรื่องนี้น่าจะเอามาเขียนได้ แต่คงต้องไปกินอีกครั้งเพื่อถ่ายรูปใหม่
- ดูสัมภาษณ์ของ "เน็ตไอดอล" เจ้าของเพจ (เบ้ปากนิดเมื่อจำเป็นต้องเรียกเธอแบบนี้ตามคนอื่น ๆ ) แล้วพบว่าเป็นการดูสัมภาษณ์ที่เบ้ปากไปตลอดการดู
- ดูตัวอย่างซีรีส์ไทยเรื่องใหม่ของนาดาว แล้วก็ต้องเบ้ปาก...อีกเหมือนกัน

บางเรื่องอาจไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาเขียนแบบยาว ๆ ได้ แต่ก็ทำให้เกิดคำถามว่า นี่เราแก่ลงไปมากแล้ว หรือว่าความคิดเราเป็นพวกอนุรักษ์นิยมแบบล้าหลังสุด ๆ กันแน่ หรือบางทีเราอาจจะไม่ได้เชื่อเรื่อง สิทธิเสรีภาพ หรือเป็นพวกลิเบอรัลแบบนั้นจนเปิดใจยอมรับความคิดของ "เด็กรุ่นใหม่" ได้

รวมถึงเรื่องของความรัก เราไม่เชื่อเรื่องรักแรกพบ (แต่ดูเหมือนจะมีภาพของผู้ชายคนหนึ่งเมื่อ "แรกพบ" ติดอยู่ในความทรงจำของเราเสมอ) เราไม่เชื่อเรื่องรักนิรันดร์ เราเชื่อว่าทุกอย่างเป็นแค่ความทรงจำที่ติดอยู่ในสมองเพราะเหตุผลบางอย่างเท่านั้น 

ในวันที่สมองไม่มีประสิทธิภาพ และชีวิตมีแต่เรื่องไร้สาระ


Comments

Popular posts from this blog

หน่วยกิตนั้น สำคัญไฉน?

บทความนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากเสียงบ่นของเด็กหลายคนที่โอดครวญว่า "งานเยอะ" บ้าง "ทำไม่ทัน" บ้าง และ "อาจารย์สั่งงานมากกว่าหน่วยกิต" บ้าง ทำให้คิดขึ้นมาได้ถึงเรื่องของตัวเลขที่ปรากฏท้ายชื่อรายวิชาที่เรียกว่า "หน่วยกิต" ว่ามีผลต่อการเรียนการสอนอย่างไร "หน่วยกิต" เป็นการให้ค่าน้ำหนักแก่รายวิชาต่างๆ เช่น วิชาที่มีจำนวนหน่วยกิตมาก ก็(มีแนวโน้ม)จะมีเนื้อหา กิจกรรมการเรียนการสอน การบ้าน การคิดคะแนน ที่เข้มข้นมาก วิชาที่หน่วยกิตน้อย ก็อาจจะมีเนื้อหาน้อยกว่า การบ้านน้อยกว่า มีการประเมินผลง่ายกว่า (นึกถึงตอนเรียนมัธยม วิชาพละมีหน่วยกิต 0.5 - 1 นก. จะเรียนสัปดาห์ละ 1-2 ชั่วโมง แล้วแต่โรงเรียน เรียนง่าย ไม่ต้องท่องจำเนื้อหา สอบชิล (เหรอ???) ส่วนวิชาเลขที่มี 2.5 นก. จะเรียนสัปดาห์ละ 5 ชั่วโมง การบ้านเพียบ สอบที่ก็อ่านหนังสือกันแทบอ้วก) การกำหนดหน่วยกิตของการศึกษาระดับประถมหรือมัธยมจะกำหนดตามหลักสูตรการศึกษาโดยยึดผลการเรียนรู้ที่คาดหวังของแต่ละหลักสูตรเป็นตัวกำหนด โดยแต่ละโรงเรียนก็อาจจะกำหนดค่าหน่วยกิตของวิชาต่างๆแตกต่างกันแล้วแต่ว่าโรงเรียนนั้...

คำหยาบ กับ "ความจริงใจ"

หมู่นี้เจอคนที่มีความคิดแปลกเยอะ วันนี้เลยได้เอนทรี่ที่เกิดขึ้นจากความตะหงิดใจเกี่ยวกับตรรกะแปลกๆของคนมาอีกหนึ่งเอนทรี่   จริงๆแล้วความคับข้องใจที่จะระบายในเอนทรี่นี้ไม่ใช่เรื่องใหม่ แต่เป็นเรื่องที่ได้พบเจอมานานมาก เรียกได้ว่าพบเจอมาตลอดเวลา ตลอดชีวิตเลยก็ได้   นั่นคือการใช้ "คำหยาบ" ในชีวิตประจำวัน   จำได้ว่าสมัยเป็นเด็ก ถูกเลี้ยงและเติบโตมากับปู่ย่าตายาย ผู้สูงอายุในครอบครัวสอนไว้นักหนาว่า "เป็นลูกผู้หญิงจะพูดจะทำอะไรก็ต้องระวังกิริยามารยาท ทั้งเดินเหิน นั่งนอน และที่สำคัญก็คือการพูดให้ระวังให้หนัก"   เราไม่ใช่เด็กเรียบร้อย อยู่บ้านก็เล่นซนปีนป่ายทำข้าวของเสียหายตามประสาเด็ก หลายครั้งที่โดนขนาบเรื่องกิริยามารยาท แต่ไม่ว่าจะทำอะไร จะซนแค่ไหน พอผู้ใหญ่เอือมก็ปล่อยๆเสียบ้าง   จะมีก็เรื่องเดียวที่ผู้ใหญ่ในบ้านไม่เคยปล่อยให้ผ่านเลยก็คือ การพูดคำหยาบ   คำจำกัดความของคำหยาบในครอบครัวเรากำหนดมาตรฐานไว้สูงพอสมควร นั่นคือตั้งแต่คำว่า กู มึง ข้า แก ไอ้ ไปจนถึงคำสบถต่างๆ อย่างคำประเภท "อุบาทว์" "ชิบหาย" ... ไม่ต้องสงสัยเ...